GroenLinksers (en vele anderen) weten wel waar C2C voor staat; cradle to cradle. Het is een manier van werken met afval, maar dan niet om er iets laagwaardigs van te maken maar om het te upcyclen (ik weet geen beter woord).
Die gedachten staan uitgewerkt in een soort groen 'bijbeltje' met als titel 'cradle to cradle'. Je kunt het het beste vertalen met van de 'wieg tot de wieg' of van 'kribbe tot kribbe'. In 2007 verscheen het boekje van Michael Braungart en William McDonough in het Engels op 'syntetisch' papier (polymeren die papier kunnen vervangen en gedrukt met inkt die later opnieuw te gebruiken is). Helaas heb ik het nog niet als e-book kunnen vinden.
Het hoofdidee is dat je afval niet alleen kunt hergebruiken, maar er iets beters van kan maken.
En dat heb ik nu eens in de praktijk getest. Als sigarenroker (ja, ja, slechte verslaving) houd ik houten sigarendoosjes als afval over. En daar heb ik nu twee nestkastjes van gemaakt.
Ik neem dat cradle dus gewoon letterlijk; vogelwiegjes.
Vier houten doosjes en wat houtlijm was alles wat ik nodig had. En een klein beetje groene verf om het dakje regenafstotend te maken. Ik heb er twee gemaakt; eentje voor pimpelmezen en eentje voor boomklevers en ongeveer even grote vogels.
Vandaag heb ik ze opgehangen aan de schuur. Pim en Pam (zo noemen wij de twee pimpelpezen die de hele winter al in onze tuin bivakkeren, Pas komt alleen zo nu en dan buurten) hadden na vijf minuten al belangstelling.
Als ze het kastje in bezit nemen hang ik er nog een webcam aan. Die heb ik met een draadloze router al besteld. Dan kunnen we straks, zonder ze te storen, kijken wat er allemaal in de kastjes gebeurt.