Het is wetenschappelijk bewezen: een mens wordt gelukkiger van de natuur. Wat een geluk dat Renkum zo rijk is aan natuurgebieden! Natuurliefhebbers uit Renkum geven in de serie Mooi Renkum tips voor een verrassende wandeling of fietstocht. Vandaag: Anne Middelham verkent de Boersberg.

Anne Middelham komt aanlopen over het pad langs een glooiend weiland op De Boersberg bij Doorwerth. Om haar heen dartelt een grote bullmastiff, naast hem trippelt een klein zwart hondje dat met slimme oogjes alles in de gaten houdt. Dat is Cinthy, vertelt Anne als we verder lopen. Ze vertelt graag over de honden. ‘De bullmastiff heeft de naam een agressieve hond te zijn, maar ze zijn gefokt om de buit te bewaken. Niet voor de jacht zelf.’ Wie Dreetje (7 maanden) uitzinnig ziet rondgalopperen, kan zich ook nauwelijks voorstellen dat deze hond een vlieg kwaad doet. ‘Kijk, nu gaat hij zichzelf uitlaten’, zegt Anne geamuseerd. De hond met de vervaarlijke bek heeft zijn eigen riem vast en zwaait met alles wat hij heeft van blijdschap. ‘Dit is geen hond, dit is meer een soort clown. Elke dag is de beste dag van zijn leven.’

Ondertussen lopen we dwars door het bos de steile boersberg op, naar een stalen uitkijkpost midden in het bos. De honden leggen ijverig de dubbele afstand af. Cinthy checkt om de minuut de achterhoede. Soms neemt ze met de neus op de grond een zijpaadje, kijkt om en corrigeert haar navigatie.

Eenmaal bovenop de toren zie je de Nederrijn in al haar glorie voor je liggen. De ondergaande zon kust de boomtoppen en zet ze in vuur en vlam. Het water trekt een blauw stalen spoor onder de snelweg A50 door en daarboven dat enorme hemelgewelf met alle kleuren die over waren, met potten tegelijk uitgekwakt. Je wordt er stil van. Wie nu naar beneden kijkt, naar de voet van de toren, ziet Dreetje zitten. Snuit omhoog naar dat rare hoge mens. Ze komt toch wel weer terug? Cinthy opereert in de voorhoede: ze is druk met haar verkenningen van het strijdtoneel.

Verder gaat het, over geitenpaadjes, de berg weer af richting de Rijn. Raakt Anne op haar tochten door het bos nooit de weg kwijt? ‘Ik heb een goed richtingsgevoel. Ik ben ook gewend om door het bos te lopen. Thuis in Oosterbeek hadden we heel veel dieren. Daarmee ging ik als kind al het bos in.’

 Anne Middelham werkte in de zorg, maar had moeite met het gedrag van mensen ‘die teveel vermenst waren’, zoals ze het zelf uitdrukt. ‘Dieren zijn puur, nooit onaardig en hebben een fijne energie om zich heen. Ze nemen de energie van hun baas over. Dus aan de hond kun je zien hoe het met de baas gaat.’ Cinthy zat bijvoorbeeld niet op haar plek in een gezin dat dacht een lief knuffelhondje aan haar te hebben. Ze hadden geen rekening gehouden met haar innerlijke soldaat. ‘Ze heeft een karakter van staal’, zegt Anne.

Anne heeft haar droom waargemaakt en runt een uitlaatservice. Zo komt ze dagelijks in het bos, met een roedel honden. Het liefst op deze plek. Samen met de honden houdt ze stil bij een stalen hek dat uitkijkt op de uiterwaarden bij kasteel Doorwerth. Ze kijkt het laatste beetje zon na, dat achter de A50 zakt, het rosse licht in haar blonde krullen. Ze zucht.
‘Als ik naar al dat verkeer op de snelweg kijk, denk ik: daar hoef ik gelukkig nooit in te staan.’ Cinthy zit naast haar. Op de plaats rust.