Veel inwoners van onze gemeente zijn erg bezorgd en voelen zich in de steek gelaten door onze
regering. Een regering die er ontegenzeggelijk dubbele standaarden op nahoudt als het gaat
om het toepassen van de mensenrechten. Ook uit onze gemeenten gingen veel mensen
daarom demonstreren in Den Haag, de grootste demonstratie in 20 jaar! Niettemin voelen
veel inwoners zich machteloos, maar we kunnen wel wat doen. Wat wel in onze macht ligt, is
namelijk actief een mening vormen en uitdragen over kwesties waar onze betrokken
inwoners van wakker liggen. Waar ze verdrietig, boos en cynisch van worden.
In de motie ‘Renkum trekt een Rode Lijn’ stelden wij voor om net als diverse andere
gemeenten, publiekelijk stelling te nemen tegen het weerzinwekkende geweld in Gaza. De
motie vroeg de raad om zich uit te spreken tegen het zwijgen en steun van het Nederlandse
kabinet voor het genocidaal geweld in Gaza. Ook de verschrikkingen in onder meer Jemen,
Ethiopië, Soedan en onder de Rohingya verdienen onze aandacht. Alle ogen van de wereld
zijn echter gericht op Gaza, op de uithongering en volkerenmoord die de laatste fase in gaat,
en door het huidige kabinet gefaciliteerd wordt. En juist door de genocide op de Palestijnen
te veroordelen, laten we ook aan anderen zien dat niemand die zich schuldig maakt aan
dergelijk geweld, waar ook ter wereld, daarmee zomaar weg kan komen. Door ons uit te
spreken versterken we onze betrokkenheid bij ander leed in de wereld. Wij zijn van mening
dat we alles moeten doen om genocide te voorkomen, waartoe het genocideverdrag ons
nota bene toe verplicht. Wij schamen ons diep dat dat onze regering zo weinig doet om deze
misdaden te stoppen.
Wij blijven geloven dat Renkum een plek is van solidariteit, van rechtvaardigheid en van
medemenselijkheid. Maar toen bleek dat D66 zich terugtrok als mede-indiener van de motie,
raakte een meerderheid voor de motie snel uit zicht. De rode lijn die wij wilden trekken, is er
daarom in Renkum helaas nog niet.
David van Reybroeck bracht de gevoelde onmacht onlangs onder woorden in dit
emotionerende gedicht:
Melktanden
Ik kan het niet meer aanzien. De grijze lichamen. De rode vlekken.
De gebouwen die ooit scholen waren en nu nog slechts plekken
Waar het puin opklautert tegen het puin.
Ik kan het niet meer aanzien. De zwarte handen die verkrampten
In een godvergeten gebaar. De kapotte ogen. De kapotte mond.
Het witte kinderhaar.
Ik kan het niet meer aanzien hoe een land dat zo goed weet
Wat lijden is, de donkerste nacht heeft overleefd,
nu zelf zoveel vergeten is.
Ik kan het niet meer aanzien hoe elke poging tot gesprek
Vastloopt in hetzelfde getrek van wel en niet en wel en niet
Terwijl een volk wordt uitgemoord.
Ik kan het niet meer aanzien hoe de waarden waarmee wij zwaaien
Geen woorden worden, geen akkoorden breken, geen verboden geven
Maar hoe wij blijven draaien rond onze oude spijt.
Ik kan het niet meer aanzien hoe wij melktanden uit monden slaan
Vingerkootjes maaien hoe we kinderbuikjes openscheuren en daar
Dorst en honger zaaien.
Ik kan het niet meer aanzien hoe wij zo van schuld doordrongen
Zo verwrongen kijken naar zij die op ons lijken
En naar de bergen lijken.
Ik ween om kandelaren die onnoemelijk hebben geleden
Ik ween om hoefijzerbogen die geen gebed meer zullen horen
Ik ween om het geprevel van veel te vele lippen.
Ik kan het niet meer aanzien. De stoffige lijven. Het donkerrode kaakgewricht.
Maar ergens op een heuvelkam staat een geitje met een lam
Dat mekkert, mekkert naar het ochtendlicht.
David Van Reybrouck
18 mei 2025